jueves, 8 de marzo de 2018

Relatos Atlántes: Kerua, a espada da Luz


Nun pasado moi moi remoto, existía unha illa no medio do Atlántico, na cal habitaban unha antiguísima raza, os últimos da súa especie, posto que súa poderosa terra mai, fora somerxida por unha maldición baixo as augas dos océanos.

Os que conseguiron escapar, non muitos, a maioría acabaron nesta Illa, dos outros escapados non se sabe nada. Se facían chamar Atlantes, e eran grandes e poderosos, sabían dominar as forzas da natureza, gardaban riquezas da súa desaparecida patria como reliquias e amaban as terras que poboaban.

Pero algo ía romper súa tranquilidade, un poderoso chaman e feiticeiro, que aprendera a usar artes escuras, comezou a absorber enerxías negras e negativas en toda a Illa, seu nome era Kelcebú o mouro, e chegou un momento que seu poder era tal, que estas enerxías o posuíron.

Raptou a unha fermosa atlante, das poucas que quedaban de sangue de liña real, a subiu a un lugar sagrado e secreto no alto dos montes da Pancosa, e a caída do sol do solsticio de inverno, nun grande ritual de sangue a sacrificou e verteu a súa sangue sobre si, nese momento un lostrego o atravesou. Nunca máis sería o mesmo, o mal posuíuno, e comezaba un ciclo escuro. Kelcebú mudou ate súa aparecienza, saíndolle uns cornos, crecendo en tamaño e cunha áurea escura que cubría todo por onde pasaba. 
O mouro montaba un oso cavernario xigante, súa arma era do único elemento que coñecían, o ouro, pero negro en forma de grande maza.  

Todos os grandes guerreiros atlantes que quedaban, se enfrontaron a el, e todos caeron con facilidade, incluídos os de liña de sangue real, como o grande Balám o forte, pai da princesa secuestrada e sacrificada, o cal tal vez era o máis poderoso de todos.                                           

Pero antes caera seu fillo maior, o xoven Serión o belo, o cal pese seu pai sabendo dos grandes poderes de Kelcebú, quería que fosen os dous xuntos pero este marchou só contra el. Serión despregou ante o maligno uns extraordinarios poderes pese súa xuventude, pero para súa desgraza moi lonxe dos de seu inimigo.                                                                                

Despois tocoulle a seu pai, Balám, que despediuse dos seus e foi o encontro do seu destino. Este pese súa madurez, mostrou que era o máis enerxético de todos, pero de novo non estaba a altura, acabou con el nun épico enfrontamento.

Desta forma Kelcebú o mouro fíxose co control case total da Illa, rodeábase de seres sátiros e maléficos, trasnos do maldicir, tardos e outras alimañas.

Entre os poucos que resistían, atopábase a filla menor de Balám, Kerua e vermella. Chamábanlle a vermella por que a difenza do resto de Atlantes, que eran moi loiros, ela tiña os cabelos louros e vermellos, dicían que era un presaxio dos deuses. Ela mesma era diferente, dicía que non valía para princesa, para iso estaban súas irmáns. Con seu coraxe salvaxe, tamén se enfrontara a Kelcebú o mouro despois de matar a seu irmá e pai, pero este con facilidade a derrotara, pero non a matou, senón que a deixou moribunda.

Na desesperación, tivera un soño,  din que foron os propios deuses, soñando con forxar unha nova arma. Con axuda da moi ancián chaman e feiticeira, Eabeca da árbore, foron o enorme Carballo sagrado da Vida que se atopaba no centro da Illa, segundo o soño alí tiñan que mesturar e forxar uns novos elementos e no solsticio de verán, baixo un ritual usando de molde unha raíz da propia árbore.

A raíz iña forma de espada, forma que non coñecida até agora, súa mestura era cobre, bronce e volframio. Tan forme saíu o sol co mencer do solsticio, Kerua sacouna do molde e esta comezou a brilar, tanto como o propio deus sol. Ese brilo era última esperanza dun novo mencer da vida.

Con aquela nova arma, foi o encontro de Belcebú, que moraba no monte máis alto da Pancosa. Este nun principio, cando viu a Kerua riuse, pero inda vives, pensou, pero cando sacou súa espada e comezou a brilar, este incomodouse, posto que sentiu un grandísimo poder e algo que nunca vira, superior a todos aqueles que antes enfrontaranse a el.

Estaba a piques de comezar a luita, moi diferente a como a coñecen os humáns, pois eran seres con poderes, e por iso nin coñecían as armas, posto que non facíanlles falta.

O mazou de Kercebú o mouro, escuro, que por onde pasaba morría todo, comezou a soltar unha forte enerxía cun fume negro, mentres que a espada de Kerua, comezou a brilar máis e máis mentres ela sentía unha agradable enerxía forza que a invadía. Nun rápido movemento ambas chocaron con todas as súas forzas, e no ceo se escoitou un forte estrondo que se oíu en toda a Illa.

As forzas do ben e do mal bicábanse naquel choque, ambos puxaban súa arma contra o outro, durante moitísimo tempo, e a cousa estaba moi igualada. Pero chegou un momento, que Kelcebú cos ollos en branco comezou a recuperar enerxía, o ceo cubriuse de nubes negras e comezou a trona. Pouco a pouco Kerua perdía terreo, súa espada perdía brilo e poder, tanto que xa podía sentía o calor da próxima maza no seu rostro.

Nisto Kelcebú, que acariciaba a vitoria e era moi cruel, mandou a seu xigante oso devorar a vella Eabeca da árbore, que tamén estaba presente. O oso golpeouna, e esta coas súas poucas e vellas forzas que quedábanlle subiuse a unha grande pedra, a cal o oso intentaba subir, esa pedra sería coñecida ate os tempos recentes como o Penedo da Vella.

Entón Kerua impotente por non poder axudala, comezou a chorar, posto que non tiña suficiente poder para vencer o maligno, que se ría e ela berráballe, deixa en paz covarde!, mentres pensaba entre bágoas, se portara esta arma dos deuses meu pai Balám, de seguro o vencería, só necesito un pouco máis de forzas, non podo deixar que mate tamén a Eabeca.

Recordaba a seu pai caído, seus irmás e irmáns, a tod@s os que o mal vencera, sentíase entre bagoas ferida moralmente por non poder vingalos... Foi entón cando Kerua berrou moi forte; 

Que a deixes en paz!


Entre as escuras nubes comezaron a saír raios do sol, e a espada comezou de novo a brilar, e Kerua a sentir forzas, o deus Sol acabou saíndo de todo entre a escuridade, e a mai terra recuperar a cor. Kerua sentía como as forzas voltaban a ela, tanto que fixo un último intento con todo o poder que quedáballe, con a vella Eabeca na cabeza comezou a gañar terreo.

Kelcebú agora sufría, e de súpeto, cun gran raio do sol, o maligno chaman partíuselle o mazo e foi golpeado pola espada da luz, saíndo este disparado cun grande corte de onde saía fume escuro. O seu corpo caeu o chan morto e cada vez saía máis e máis fume escuro, até que estalou nunha grande explosión na que a propia Kerua saíu polo ar.

Mal ferida e moribunda, a recolleu Eabeca o da árbore, posto que o grande oso tamén caeu morto o faltar Kelcebú. Kerua vendo o grande poder da arma que portaba, mandoulle a vella que a cravara nunha pedra nun lugar secreto a Illa, cun encantamento de que só podería sacala de alí un ser de mente pura e limpa, en caso de que algún día o poder escuro de Kelcebú voltase reencarnado.

Kerua a da Luz, morreu despois nos seus brazos, nun día en que o Sol saíu por completo e a vida voltou a Illa. Seu corpo, foi depositado no grande Carballo Sagrado, para que súa enerxía se conservase de forma eterna, como protectora da Illa. 

Nese mesmo día, cos atlantes moi debilitados, chagaban as costas, o pequeno illote da Arribada, unha nova raza. Eran os humáns, e liderados por un caudillo chamado Kossobreo, rei dos Oestrominios, os cal soñara tamén nun soño cunha Illa chea de tesouros e riquezas. Pero esa e outra historia.

No hay comentarios:

Publicar un comentario